INVOCACIÓN

Ven, Entroido, Señor do transformismo e a impostura. Chega co teu ritual de cartón pedra e plástico. Achégate, efémero de bengalas, ulindo a pólvora e a cinsa. Instálate, bandullán, tras o lume, e engulipa cacheiras e chourizos, larpeiro de filloas, lambón de orellas e de roscas. Bota faradas de augardente e viño pola túa boca mintireira e cóntanos a última trola que argallaches.

Precisamos de ti. Son os días de darlle a volta a todo: a consigna é crebar a orde establecida, transgredir. Viste os farrapos dos nosos monstruos, cúbrete coas sabas das nosas pantasmas.

Navega, barco imposible, pola mar maior do bosque aluarado. Galopa, cabalo tolo, sulca o océano e toca na tona da auga binarias pandeiradas cos teus cascos. Voa, lamprea fuxidía, que has ser no aire unha frecha asubiadora.

Mergúllate nas augas e déixate levar, corvo, porque o teu é un destino de prata polo río. Así a túa historia: séculos e séculos facéndolle a figa á morte. Quizais un virarse para que nos posúa polas costas. Quizais un intentar cambiar o curso do río. Amores, mentiras, traicións... Quizais a dor encadeada por uns días á pasión, na lucidez máis plena.

Marica Campo

Ver ficha completa